چندی پیش گروه دانشجویی موسوم به «مجمع دانشجویان عدالت‌خواه» طی نامه ای به دفتر مقام معظم رهبری خواستار شرکت معظم اله در دانشگاه ها و پاسخگویی به سوالاتی از ایشان شده بودند. هرچند در پی واکنش های منفی نسبت به نامه، این تشکل از لحن استفاده شده در تقاضای خود از رهبری معذرت خواهی کرد ولی هیچگاه نسبت به اصل محتوای نامه و مطالبات عقب نشینی نکردند. در بخشی از این نامه آمده است که «نهادهای تحت مدیریت رهبری مانند ستاد کل نیروهای مسلح از سپاه پاسداران تا ارتش و نیروهای انتظامی، و نهادهای انتصابی از جمله قوه قضاییه، صدا و سیما، بنیاد مستضعفان، ستاد اجرایی فرمان امام باید به سوالات دانشجویان و مردم» پاسخگو باشند.
در ادامه جنبش عدالتخواهی دانشجویی عنوان میکند که این نامه به معنای دعوت از رهبر انقلاب به عنوان تنها مقام مسئول، مؤثر و پاسخگو در جمهوری اسلامی نیست بلکه انتظار، تحلیل و تشریح عملکرد چهل ساله جمهوری اسلامی بر اساس سهم مسئولیتی خود و طبق اختیارات و وظایف ولی فقیه در قانون اساسی می باشد. سوال اینجاست که جامعه روحانیت و گروه های ولایت مدار باید چه برخوردی با چنین نامه ا ی داشته باشند؟
جنبش عدالتخواهی دانشجویی همان جریانی است که چندی پیش با انتشار اطلاعیه ای، مدعی شده بود هر فردی که بتواند ساختمان سفارت تازه تاسیس آمریکا در قدس را تخریب کند، جایزه ۱۰۰ هزار دلار دریافت خواهد کرد. این گروه از اتحادیه‌های دانشجویی کشور است که مدعی است با رویکرد کلی عدالتخواهی، انتقاد و مطالبه‌گری از مسئولین و نهادها و توجه به مشکلات و معضلات سیاسی و اجتماعی شکل گرفته است. جنبش عدالتخواهی دانشجویی در سال ۱۳۸۱ و از طریق حلقه‌های دانشجویی مختلف که همدیگر را از طریق محصولات و جلساتی که پیش از آن تشکیل شده بود یافتند و تلاش در انسجام و ارتباط با یکدیگر کردند. این جریان خود را فراجناحی و در راستای رفع مشکلات اجتماعی و کارآمدی نظام اسلامی معرفی می کند. جالب است که برغم سبقه سوال برانگیز جنبش عدالتخواهی دانشجویی، این گروه در موضوعات مختلف سیاسی، اجتماعی و بین‌المللی فعالیت های وسیعی دارد و در بسیاری از نهادی های دولتی، مخصوصا نهادی های نظامی نیز طرفدارانی دارد.
همانطور که در بالا ذکر شد، مجمع از لحن استفاده شده در نامه ارسالی به مقام معظم رهبری ابراز پشیمانی و عذر خواهی کرده و با انتشار بیانیه ای اعلان داشتند که «بعد از بازخوردهای گرفته شده از نامه اخیر مجمع دانشجویان عدالت‌خواه دانشگاه تهران به این نتیجه رسیدیم که لحن نامه می‌توانست با ادبیاتی بهتر و شایسته‌تر نوشته شود، تا مورد سوء استفاده غرض ورزانه جریانات ضد عدالت و ضد انقلاب قرار نگیرد. البته ضمن بی‌تأثیر ندانستن برخی کوتاهی‌های فردی و تشکیلاتی این نکته را پذیرفته‌ایم که بهتر بود شیوه مناسب‌تری برای این امر انتخاب می‌شد.» با وجود این ابراز ندامت نصفه و نیمه، موج انتقادات به نامه این گروه تا هفته ها ادامه داشت. روزنامه جوان حتی ادعا کرد که «یک سری احمدی نژادیها متن نامه را تهیه کرده بودند». این روزنامه نامه اخیر را «کودتای دبیر احمدی نژادی این تشکل» دانست!
بسیاری معتقدند که جنبش عدالتخواهی دانشجویی در چند سال اخیر مسیر خود را گم کرده و به بیراه رفته است. مسئله اینجاست که این گروه که هم از سوی رسانه های نزدیک به اصولگرایان و هم اصلاح طلبان مورد انتقاد قرار گرفته، از بسیاری زاویه ها به اصولگریان نزدیک است و در حداقل در ظاهر ادعای ولایت مداری دارد. طبق گفته خود این گروه در مقاطعی بابت مواضعش از سوی رسانه های اصولگرا نیز تحریم خبری شده بود. آیا این گونه تحریم ها، راه حلی اصولی برای برخورد با این گروه است؟ با توجه میزان حامیان آشکار و پنهان این گروه، و با توجه به برخی مواضع انقلابی که این گروه اتخاذ می کند، باید راهی منطقی تر برای پاسخگویی به شبهات مطرح شده از سوی آنها پیدا کرد.
به گفته رهبران مجمع دانشجویان عدالت‌خواه، این تشکل الگوی خود را تفکر و منش بنیانگذار انقلاب آیت الله خمینی و مقام معظم رهبری جمهوری اسلامی و اصول انقلاب اسلامی می‌داند. البته این در حالی است که چندین مرتبه این گروه دانشجویی بدلیل انتقادات تند و ارسال نامه هایی با لحن انتقادآمیز به مقام معظم رهبری مورد سرزنش رسانه ها و مقامات مسئول قرار گرفته است. این انتقادات بحث برانگیز اما در عرصه سیاسی کشور مشوقینی هم داشته و بعضی ها از این انتقادات استقبال کردند. این عده معتقدند باید اجازه گفتگو به این گروه داده شده تا بتوانند در فضایی آزاد صدای خود را به گوش مردم و مقامات کشوری برسانند.
در مواجه با این گروه باید ضمن پافشاری بر خط قرمز ها، امکان طرح نظرات را فراهم کرد تا در یک محیط منطقی به شبهات پاسخ داده شود و در ضمن شرایطی فراهم نگردد که مجمع با مظلوم نمایی به یارکشی بپردازد. سوال از رهبری و دیگر مسئولین نظام مقدس جمهوری اسلامی در رابطه با وجود مشکلات معیشتی و وضعیت نامناسب قشر مستضعف، تا زمانی که حرمت والای رهبری حفظ شده و انصاف رعایت شود و از خط قرمزها گذر نشود، جای اشکال ندارد و چنین گروه های دانشجوی، حتی اگر در پی رسیدن به نیاتی مخرب و ناسالم باشند، با مواجه با منطق و پاسخ های مستدل جامعه روحانیت، عقب نشینی خواهند کردیکند.